Kosova nuk është mirë, as shteti, as shoqëria
Institucionet janë të paralizuara. Ligji zbatohet ndryshe për të fuqishmit. Askush nuk jep llogari. Shoqëria është e heshtur, e dorëzuar, si nën narkozë.
Kjo nuk është lodhje. Është pasojë. Pasojë e një kaste që për vite ka vepruar mbi ligjin – të paprekshëm, të padijshëm, por gjithmonë me pushtet.
Nuk janë vetëm politikanë. Rrjeti përfshin edhe biznesmenë, figura publike që shtiren si moralistë, dhe njerëz të drejtësisë që e kanë përdorur sistemin për përfitim personal. Disa janë të papërgjegjshëm. Disa – ndoshta edhe kriminelë. Për ta, shteti ka qenë pronë private.
Ekonomia është keq. Shumë keq.
Çmimet janë rritur në heshtje, por goditja është e zhurmshme.
Inflacioni po ia merr frymën popullit. Të varfrit po zhyten më thellë. Shtresa e mesme po tretet. Të rinjtë po ikin.
Kjo nuk rregullohet me fjalë. Koha po kalon – bashkë me të, edhe jeta jonë.
Shtetet përreth po ecin përpara. Ne – ende në vend.
Duhet të mendojmë seriozisht: çfarë po u lëmë fëmijëve?
Nevojitet veprim. I menjëhershëm. Radikal.
Gjendje e jashtëzakonshme – me afat të kufizuar dhe masa të qarta.
Fokusi: krimi i organizuar, krimi politik, krimi ekonomik dhe tradhtia ndaj vendit.
Drejtësia nuk mund të shpërdorohet me çështje që nuk prekin themelet e shtetit, ndërsa të mëdhenjtë ecin lirshëm.
Pastrimi nis nga brenda. Prokurorët dhe gjyqtarët që nuk punojnë – ose nuk dinë – duhet të largohen. Pa mëshirë. Sepse drejtësia pa përgjegjësi është mashtrim.
Ata që e marrin këtë barrë – duhet ta dinë mirë:
Nuk është karrierë. Është mision për shpëtimin e shtetit; kombit.
Katër vjet mjaftojnë. Pastaj – largim pa kthim.
Të kujtohen si ata që nuk u frikësuan ta ndreqin shtetin – kur të gjithë të tjerët heshtnin.
Nëse nuk veprojmë tani – e humbim këtë vend.
Dhe nëse nuk kemi guximin ta ndryshojmë – le ta pranojmë të vërtetën: Kosovën nuk e kemi më.
⸻
Ky tekst është vetëm një kroki – një mendim i parë për një rrugë që natyrisht kërkon detajizim të thelluar me ekspertë të drejtësisë, ekonomisë dhe sigurisë.
Kur flas për “gjendje të jashtëzakonshme”, nuk e kam fjalën për një akt juridik.
E kam fjalën për një gjendje morale. Për një alarm shoqëror.
Një thirrje për zgjuarje – në vetëdije, në institucione, në ndërgjegje.
Sepse çdo ndryshim e ka një pikënisje. Dhe kjo është e imja.